Σαν εικόνα από τις μέρες του Απριλιανού καθεστώτος, ήρθε λίγες μέρες πριν, η πρώτη πολιτική δίωξη - θέση σε αργία - απειλή απόλυσης δημοσίου υπαλλήλου βάσει των διατάξεων του Νόμου 4057/2012.
Ο Στέφανος Γκουλιώνης, δάσκαλος του 1ου Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Λάρισας, παραπέμπεται άμεσα στο πειθαρχικό με την κατηγορία «της ανάρμοστης για δημόσιο υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Η κατηγορία αφορά «αντίσταση κατά της αρχής», μετά την παντελώς άδικη και αναίτια σύλληψη κατά την παρέλαση την 25η Μαρτίου του 2012 στην Λάρισα. Έχει ήδη τεθεί σε αργία, αναμένοντας την απόφαση του πειθαρχικού και πιθανά μια τελεσίδικη δικαστική απόφαση. Την παραπομπή του συναδέλφου, αποφάσισε, ο διευθυντής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Λάρισας. Βασίστηκε στον πρόσφατο μνημονιακό νόμο 4057/2012, σύμφωνα με τον οποίο, διευθυντής εκπαίδευσης έχει τη δυνατότητα να θέσει σε αργία εκπαιδευτικό, παραπέμποντάς τον στο αρμόδιο πειθαρχικό όργανο, είτε για λόγους αστικής διαφοράς με τρίτους, είτε για λόγους όπως έγινε στην περίπτωση του Σ. Γκουλιώνη «ανάρμοστης συμπεριφοράς».
Πρώτον, ανοίγει η κερκόπορτα των απολύσεων από το δημόσιο για πολιτικούς λόγους. Για πρώτη φορά, μετά τη μεταπολίτευση. Ανοίγει ο δρόμος σε πληθώρα ανώνυμων καταγγελιών εναντίον εκπαιδευτικών και συνολικά εναντίον δημοσίων υπαλλήλων βάσει των οποίων τα αρμόδια πειθαρχικά θα αποφασίζουν για την αργία και την απόλυση του εργαζομένου.
Δεύτερον, η τρικομματική κυβέρνηση, ψήφισε ένα νόμο έκτρωμα στόχος του οποίου είναι η τρομοκράτηση των δημοσίων υπαλλήλων, ειδικά σε κλάδους με αγωνιστική παράδοση (εκπαίδευση, ΟΤΑ) και η εμπέδωση ενός κλίματος φόβου μέσα στους εργασιακούς χώρους.
Τρίτον, δημιουργείται μια κατηγορία εργαζομένων οι οποίοι θα ζουν και θα εργάζονται καθημερινά υπό την απειλή της αργίας και της απόλυσης. Πρόκειται για δημόσιους υπαλλήλους, που συνήθως απεργούν, διαδηλώνουν και ενίοτε συλλαμβάνονται στις διαδηλώσεις από την αστυνομία. Συνδικαλιστές της αριστεράς, βρίσκονται ήδη στο στόχαστρο της κυβέρνησης.
Η άμεση κατάργηση αυτού του νόμου – έκτρωμα πρέπει να είναι άμεση προτεραιότητα για το εκπαιδευτικό κίνημα και συνολικότερα για τους εργαζόμενους.
