Σε παλαιότερες εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν σε σταθερές μικρές κοινότητες στην ύπαιθρο, σε φυσικό περιβάλλον με μικρή πυκνότητα πληθυσμού, δεν αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισαν οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν σε πόλεις. Συλλογικά δημιουργούσαν και μετέδιδαν γνώσεις για την αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων. Η Ρώμη, μια απο τις μεγαλύτερες και πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις της αρχαιότητας, αντιμετώπισε λοιμούς και εντόπισε το πρόβλημα στη πρόσβαση σε καθαρό νερό, και σε αποχετεύσεις που έδιωχναν τα μολυσμένα νερά εκτός της πόλης. Τα υδραγωγεία και οι υπόνομοι που φτιάχτηκαν ήταν απο τα σπουδαιότερα επιτεύγματα της αρχαιότητας, για να αντιμετωπίσουν ακριβώς τα προβλήματα της αστικής πυκνότητας πληθυσμού.
Η αρχιτεκτονική της κατοικίας άλλαζε κατα περιόδους και τόπους ανάλογα με τις φυσικές αντιξοότητες που είχε ο άνθρωπος να αντιμετωπίσει και τις πρώτες ύλες που τοπικά είχε διαθέσιμες. Το ίδιο και η διατροφή του ανθρώπου. Περιοδικά υπήρχε μια σταθερότητα και αρμονία μεταξύ ζωής και φυσικού περιβάλλοντος. Κάτι που στις πόλεις δύσκολα μπορούσε να επιτευχθεί. Αργότερα οι πόλεις άρχισαν να φθείρονται σε μέγεθος και υποδομές, και πολλές εγκαταλείφθηκαν, με εξαίρεση κάποια λιμάνια πόλεις κράτη που ζούσαν από το εμπόριο με τη μέση ανατολή και είχαν σταθερή εισροή τροφής και πρώτων υλών.
Μόνο την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης άνθρωποι άρχισαν να μαζεύονται και πάλι σε πόλεις, αφού η βιομηχανία χρειαζόταν εργατικά χέρια. Σε πολλές πόλεις αυτοί οι άνθρωποι έφταναν εκεί στη μορφή δούλων, αλυσοδεμένοι απο στρατιώτες, και αφού έφταναν στις πόλεις φυλακές, ο μόνος τρόπος να επιζήσουν ήταν να πουλήσουν φτηνά την εργασία τους για ένα πιάτο φαΐ και μια υποτυπώδη στέγη. Η υγρασία, η έλλειψη έκθεσης στο φως, το κρύο, και η σκληρή εργασία είχαν σοβαρό αντίκτυπο στην υγεία του ανθρώπου. Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα ο μέσος όρος ζωής του βιομηχανικού και βιοτεχνικού εργάτη στην Αγγλία και στην Ολλανδία ήταν μόλις 28 ετών. Η βελτίωση των παροχών νερού, των αποχετεύσεων, και μικρές βελτιώσεις στη διατροφή σιγά σιγά τον ανέβασαν στα 35. Το ότι η βιομηχανική επανάσταση έφερε βελτίωση στην υγεία είναι ένας μεγάλος μύθος. Αντίστροφα έφερε πολλές αρρώστιες και προβλήματα στους ανθρώπους. Όσα χρόνια και να ζούσε ο άνθρωπος σε αυτές τις συνθήκες ήταν μια αρρωστημένη ζωή που κανείς στην ύπαιθρο δε ζήλευε μέχρι μετά τα μέσα του 20ου αιώνα.
Οι γιατροί κάποτε στην Αγγλία υπήρχαν μόνο για τους ευγενείς και τους αξιωματούχους, τους οποίους έβλεπαν κατ΄οίκον. Τα πρώτα νοσοκομεία φτιάχτηκαν σαν ιδρύματα για να μαζεύουν τους αρρώστους και τους ανάπηρους από τους δρόμους γιατί προκαλούσαν αηδία στους ευγενείς, κι όχι για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα υγείας του λαού. Κάποια από αυτά πήραν την μορφή φιλανθρωπικών ιδρυμάτων από εκκλησίες που πούλησαν αυτού του είδους την εκδούλευση στους άρχοντες. Έφτασε ο 20ός αιώνας για να φέρει ο καπιταλισμός σημαντικές βελτιώσεις στην υγεία των εργατών, όταν πια τα εργατικά κινήματα σε κάθε βιομηχανοποιημένη χώρα απειλούσαν συνεχώς το κράτος και την εξουσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έλλειψη εξειδικευμένων εργατών δημιούργησε την ανάγκη και στα αφεντικά να λάβουν μέτρα προς την υγεία των εργαζομένων τους.
Σήμερα, μετά την τόσο σπουδαία συσσώρευση γνώσεων για την επιδημιολογία, την ασθένεια, την διατροφή, και την υγιή διαβίωση, στις πλουσιότερες πόλεις της δύσης υπάρχουν άστεγοι, πεινασμένοι, παιδιά που πηγαίνουν για ύπνο με όνειρο ένα καλό γεύμα σε σκοτεινά υπόγεια και τυφλά διαμερίσματα, χωρίς θέρμανση, με κομμένο το νερό και αναγκαστικά προβληματικές αποχετεύσεις, γιατί η υγεία αυτών των ανθρώπων δεν είναι εμπορεύσιμη. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μια ικανή αγορά.
Και όσο οι οικονομικές συνθήκες δυσχεραίνουν για όλους τους λαούς στον πλανήτη,ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού θα αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας.
Γιατί; Υπάρχει έλλειψη στέγης; Υπάρχει έλλειψη τροφίμων όταν οι μεγαλύτερες εταιρείες που εμπορεύονται πρώτες ύλες διατροφής πασχίζουν να μειώσουν την παραγωγή για να αυξήσουν την κερδοφορία τους; Υπάρχει έλλειψη καλλιεργήσιμης γης; Υπάρχει τρόπος διαφυγής απο τις πόλεις στους κάμπους και στις πλαγιές;
Μόνο η ανάγκη των αφεντικών για αυξημένο ποσοστό απεγνωσμένων άνεργων ανθρώπων υπάρχει. Η κατάσταση αυτή επιβάλλεται με καλά οπλισμένους στρατούς και αστυνομίες που παγιδεύουν τον λαό απο τη γη. Ο έλεγχος των φυσικών πόρων, και ο κοινωνικός έλεγχος έφτασε να γίνεται επιστημονικά και μεθοδευμένα. Για κάθε άνθρωπο με προβλήματα υπάρχει ένας συνάνθρωπος εχθρός κι ένας φύλακας που τους κρατάει αντιμέτωπους για να τους ελέγχει.
Αν δε ξέρουμε πώς να ορίσουμε την υγεία, μπορούμε εύκολα να ορίσουμε τον καπιταλισμό σαν αρρώστια του ανθρώπου και της γης. Χιλιάδες επιστημονικές μελέτες παράγουν στοιχεία για αυτή την τοποθέτηση. Σήμερα, είτε με τις περικοπές των ασφαλιστικών ταμείων, το κλείσιμο των νοσοκομείων, το κόψιμο του νερού και του ηλεκτρικού, και των εξώσεων, απειλούνται ανθρώπινες ζωές. Ανθρώπινες ζωές θα χαθούν βάση της "αναδιοργάνωσης" που κάνουν τα αφεντικά με δικαιολογία την ψεύτικη κρίση των χρηματαγορών. Μιλάμε πια για δολοφονικές ενέργειες απο πλευράς κράτους και κεφαλαίου, με μόνες υποσχέσεις την ανάκαμψη των σπρέντ και τη δυνατότητα δανεισμού απο τις διεθνείς αγορές ώστε να πληρωθούν εκ νέου οι καλοταϊσμένοι εργολάβοι.
Αλλά ακόμα και η ψυχική υγεία βρίσκεται στο στόχαστρο, με την ανασφάλεια του εισοδήματος, με το φόβο απο φασιστικές συμμορίες που τον σπέρνουν στις γειτονιές, την τρομοκρατία των ΜΜΕ να κλειστούν και να αμπαρωθούν οι άνθρωποι μακριά ο ένας απ'τον άλλο στις κυψέλες τους, και το φόβο από τον έλεγχο των αρχών για την πλήρη συμμόρφωση στις δαιδαλώδεις νομοθεσίες και φόρους. Τα ποσοστά αυτοκτονιών διπλασιάζονται ανα εξάμηνο, και το εμπόριο των αντικαταθλιπτικών ανθίζει. Η δε διακίνηση ουσιών κάτω απο τα μάτια των αρχών αυξάνεται.
Δε μπορεί αυτό το κράτος, κάτω απ΄ την ψευδαίσθηση της δημοκρατίας, να σου επιβάλει την συναίνεση στη δολοφονία. Δε μιλάμε πια για πολιτικές αντιθέσεις σε φιλοσοφικές αρχές και αξίες. Μιλάμε για το ποιος είναι με τους δολοφόνους και ποιος εναντίον τους. Ποιος έχει το κουράγιο να σηκωθεί και να αντισταθεί και ποιος θέλει να πεθάνει με το φόβο,κρυμμένος στην ατομική φωλιά του ελπίζοντας ότι δεν θα είναι ένα από τα θύματα.
Η περίοδος του διαλόγου και των συμβιβασμών έχει λήξει. Με το δολοφόνο δεν μπορείς ποτέ να κάνεις συμβιβασμό, γιατί κι εκείνος δε μπορεί να σκοτώσει λίγο.Είτε θα το κάνει είτε όχι. Ούτε θα παζαρέψουμε το πόσες παράπλευρες απώλειες έχει η αναδιοργάνωση του κράτους και του καπιταλισμού.
Γι αυτό ταχθήκαμε κι εμείς, γνωρίζοντας όλους τους κινδύνους που διατρέχει αυτή η τοποθέτηση, ενάντια στην αρρώστια και τη δολοφονία και ενταχθήκαμε στον αγώνα για την υγεία. Στον αγώνα που δε δέχεται να θυσιάσει ούτε τη ζωή ούτε τη φύση για να σώσει "το τραπεζικό σύστημα".
Η υγεία θα έρθει μόνο από τη συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια κάθε εργαζόμενου, νέου και γέρου.
Γι αυτή την υγεία αγωνιζόμαστε, και ευτυχώς την έχουμε την υγεία μας προς το παρόν, και όχι δεν είναι εμπόρευμα ,γιατί δεν είμαστε διατεθειμένοι να την πουλήσουμε σε κανένα.
Εσείς;
